10:51pm na, sabi sa orasan ng computer pero hindi pa rin ako dalawin ng antok. Itong si Facebook, hindi napapagod sa kakatanong ng "what's on my mind". Ako naman, sa dami ng iniisip, hindi ko na alam kung saan magsisimula sa pagkukwento. Idinadaan ko na lang sa pagsulyap-sulyap sa keyboard at manaka-nakang paghinga ng malalim.
Pero may dalawang ideya ang umuokupa ng malaking bahagi ng pag-iisip ko ngayon. Una, ang paghahanap muli ng trabaho. Bukas sisimulan ko na naman ang paglalakad sa mainit na kalsada tangan ang pag-asa na sa opisinang papasukan ko ay may kahihinatnang maganda. Sa katunayan, wala naman akong problema sa kasalukuyan kong trabaho ngunit tila ba laging may kulang. Babangon ako tuwing umaga na hindi inspirado sa pagpasok. Para bang humihinga lang ako at hindi nabubuhay. Kaya naman talagang ipinagdarasal ko na sana ay makita ko na ang trabaho na inilaan para sa akin. Ang trabaho na kung saan ay hindi lamang ako papasok upang kumita ng pera kundi natututo rin at masaya.
Ang ikalawa naman ay tungkol sa isang lalaking nagpapasaya sa'kin nitong mga nakaraang buwan. Pormal siyang umakyat ng ligaw at sa tingin ko naman ay seryoso na talaga siya. Ganun pala ang pakiramdam. Hindi naman siya ang ideal man, hindi lahat ng gusto ko nasa kanya, pero unti-unti na siyang nagiging mahalaga sa'kin. Kaya lang, ganun yata talaga, kung kailan dumating na yung taong magseseryoso sa'yo, parang ako naman ang hindi handa. Nakakatakot kasing magtiwala ulit, umasa, at masaktan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento